To tradycyjny, starożytny, łaciński, jednogłosowy śpiew Kościoła rzymsko-katolickiego, w swej pierwotnej formie wykonywany acapella. Mimo, że tak naprawdę nie wiemy, jak ten śpiew brzmiał, z rozmaitych zachowanych przekazów zarysowuje się pewien jego obraz, a to już dużo.

Wiadomo, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa obok rzymskiej tradycji śpiewania były jeszcze inne, nie mniej dostojne, np. ambrozjańska (Mediolan), mozarabska (Toledo), benewentyńska (Benewent) czy gallikańska (tereny dzisiejszej Francji). Nie sposób też zapominać o silnych na pewno wpływach tradycji bizantyńskiej, a i przecież synagogalnej wszak pierwsza gmina chrześcijan powstała w Jerozolimie.

Nazwa "gregoriański" wywodzi się od imienia papieża Grzegorza I (590-604), który śpiew ten uporządkował i skodyfikował.

Ciepło śpiewu gregoriańskiego jest pełne surowej powagi.
Ukrywa się głęboko pod powierzchnia zwykłego wzruszenia
i dlatego nigdy cię nie nuży .Ta muzyka wciąga cię w głąb,
gdzie kołysze cię w skupieniu i pokoju i gdzie odnajdujesz Boga. 
Spoczywa w Nim i On cię uzdrawia swoja ukryta mądrością.
(T.Merton)